Geen vuiltje aan de lucht
Zondag 19 juni 2022
Strakblauwe lucht en slechts een paar kleine wolkjes. Dat is mijn uitzicht als ik de gordijnen van de hotelkamer openschuif. Een heerlijk uitgebreid ontbijt staat op me te wachten en het is nog geen 09:00 uur als ik alweer in de auto zit, op weg voor die laatste 500 kilometers. Geen vuiltje aan de lucht. Letterlijk.
In het dorp tank ik de auto nog even vol. Er staat ook een installatie om de bandenspanning te controleren en voor de zekerheid check ik het nog even van die band rechtsachter. Better safe than sorry.
Het apparaat lijkt niet te werken want er gaat geen lucht in als ik het uiteinde van de slang op het ventieltje plaats. Sterker nog: er gaat alleen maar lucht uit. Het ventiel breekt af en een stroom aan lucht blaast in mijn gezicht. Alsof je een ballon tegen dat stukje tussen je neus en lippen laat leeglopen. Snel draai ik het dopje er weer op om zoveel mogelijk lucht in de band te houden. Maar het is al te laat, er is te veel lucht ontsnapt om te kunnen rijden.
Kofferbak open, reservewiel eruit, krik pakken en de lege band losmaken. Eerst de bouten losdraaien en dan pas op de krik zetten. Ja ja, ik heb goed opgelet tijdens de lessen banden wisselen en ik weet het zeker: dit klusje ga ik zelf cheffen. Vieze handen zijn weer te wassen, als ik maar snel weer op pad kan om de eindbestemming te halen. Dit kan ik.
De eerste bout laat zich makkelijk losdraaien. En de tweede ook. Maar dan nummer 3… die zit muurvast. Net als nummer 4 en 5. Mijn volledige 80 kilo lichaamsgewicht gooi ik op de wielmoersleutel maar er komt geen beweging in. Moet ik dan voor de tweede keer in drie dagen met mijn nieuwe vrienden van de ANWB bellen…?
Zuchtend loop naar de rand van het pompstation en leun met mijn handen tegen het hek. Ik adem nog eens even goed diep in en uit en bedenk wat ik moet doen. Mijn gedachten dwalen mee met het uitzicht voor me: eindeloos lange velden met dor en vergeelde grassen. Aan de ene kant van het hek, achter me, bevinden zich vele liters brandstoffen in grote tanks. En aan de andere kant, voor me, bevinden zich enorme velden met verdorde gewassen. Eén vonkje aan welke kant van het hek dan ook en alles staat in lichterlaaie.
Het is een onbemand tankstation waar ik gestrand ben en er is nog weinig verkeer op de weg op deze vroege zondagochtend. Het duurt even maar dan komt er een Spanjaard na zijn tankbeurt op mij af en hij vraagt of ik hulp nodig heb. Hij heeft ervaring met banden verwisselen en terwijl zijn vriendin in de auto met draaiende motor blijft zitten, pakt de man twee plastic handschoentjes om geen vieze handen te krijgen en neemt de wielsleutel van mij over.
Dit is zijn kans om haar te laten zien dat ze de juiste keuze heeft gemaakt. Het is niet alleen een knappe vent, hij is ook nog eens extreem handig. Het is een vrij kleine, tengere gast en ik schat dat-ie nog geen 60 kilo weegt. Mijn volle gewicht op de moersleutel leidde tot niets, maar deze hulpvaardige Spanjaard springt, komt volledig los van de grond en in zijn afdaling naar de grond stampt-ie met zijn voet op de moersleutel. Dat blijkt de magische move te zijn, want de ene na de andere bout komt los.
Ondertussen stapt zijn vriendin uit om op een afstandje te komen kijken. Om het wachtmoment door te komen steekt ze een sigaret op. NEE! Door mijn hoofd flitst weer die gedachte dat we in een zeer ontvlambare omgeving staan. Zowel voor als achter haar kan die sigaret het hele dorp wegvagen. Ik zeg er maar niets van, want ik ben het stel al enorm dankbaar dat ze te hulp schieten. En hopelijk is ze slim genoeg om de peuk niet op de grond te gooien.
Binnen 5 minuten zit de reserveband erop en met opnieuw een soort karatetrap zet de Spanjaard de wielbouten weer vast. Een mucho gracias en voor de zekerheid nog een Engelse thank you very much, vergezeld met een handdruk, vormen het einde van deze onverwachte maar vriendelijke pechhulp. Ik kan weer op pad!
Die laatste 500 kilometers zoef ik weer comfortabel over de autovía. Met één band die er zichtbaar uitspringt, want deze heeft geen lichtmetalen velgen maar is gewoon zwart. Het voelt als een litteken: Het valt op en is een herinnering aan iets wat is gebeurd. Er resten alleen nog sporen van herstel. Die ene band, weliswaar een volwaardige hogesnelheidsband, is net een maatje groter dan de rest. Dat de auto daardoor rechtsachter een paar millimeter hoger staat merk ik totaal niet en voor ik het weet ben ik in Cómpeta. Reis voltooid!
Soms is de weg naar de eindbestemming mooier dan het doel zelf, maar in dit geval is het huisje (zeg maar huis) mooier en groter dan verwacht. Een gloednieuwe casa in moderne stijl in een ouderwets Spaans dorpje. Bij het openen van de koelkast word ik verwelkomd met een ijskoud biertje. Ik besluit om ‘m mee te nemen naar het dakterras en daar in de jacuzzi nog even te genieten van de warme zon op mijn lijf.
Een zacht briesje maakt het helemaal af, da’s gelukkig weer wat anders dan de lucht van een leeglopende band in je gezicht. Vanuit het bubbelende bad kijk ik over de toppen van de huizen en zie ik een strakblauwe lucht. Opnieuw geen vuiltje aan de lucht.
Salud!
Jorn
Benieuwd naar de terugreis? Check deze update.
Check ook:
- Roadtrip dag 1: Life’s what happens to you while making other plans
- Roadtrip dag 2: Komt het vertrouwen ooit nog terug?
- De terugreis